Weekendowe tipy baletowe. Część pierwsza

Tydzień temu mieliśmy wstęp do poradnika “Jak zostać gwiazdą piąteczku?”, przy okazji #weekendzturpinem a w ten weekend postaram się Wam podrzucić kilka wskazówek jak szlifować swoje celebryckie emploi baletowe.

Kojarzycie teledysk „Smooth Criminal” z Michaelem Jacksonem, w którym MJ razem ze swoją świtą wykonują „anti-gravity lean”, który polegał na ostrym pochyle sztywnego ciała do przodu bez odrywania stóp? W trakcie realizacji klipu użyto przezroczystych linek podtrzymujących tancerzy, których finalnie nie było widać w telewizji, ale z oczywistych przyczyn na koncertach taka sztuczka byłaby niewykonalna. Potrzeba matka wynalazków – tak mówią. Michael opatentował, więc specjalne buty, które miały ścięte pod odpowiednim kątem obcasy co umożliwiło wykonanie skłonu.
Otóż MJ nie był pierwszy, który wpadł na ten pomysł*. Ten sam efekt, ale w stylu bardziej komicznym uzyskał w swoim popisowym numerze Harry Relph, znany bardziej pod pseudonimem artystycznym Little Tich.
Bardzo długo Little Tich opierał swoje music-hallowe emploi na efekcie komicznym wynikającym z jego fizyczności (mierzył 137 cm wzrostu) w rolach blackfaces. Ten niechlubny, z naszego punktu widzenia motyw w kulturze (nie tylko w kinie) polegał z grubsza na malowaniu twarzy białych aktorów na czarno z pominięciem szerokiego pasa wokół ust (w przyszłości chciałbym o tym napisać nieco więcej, bo odnoszę wrażenie, że społeczeństwo/świat/whateva wyparło ten fakt ze swojej zbiorowej świadomości). Po zakontraktowaniu swoich występów w Ameryce, obawiał się jak amerykańska społeczność przyjmie go bez makijażu (połączenie angielskiego akcentu, którego komik akurat nie naśladował w swoich występach i czarnego makijażu mogłoby nie zostać dobrze przyjęte przez tamtejszą publiczność – tak uznał producent jego występów). Jak się okazało całkowicie bezpodstawnie. W międzyczasie udoskonalił swój numer “Big-Foot Dance” poprzez zwiększenie rozmiaru butów z 25 do 71 cm. I tę długość możecie zaobserwować w filmie poniżej.
Uważam, że wykonując taniec “Wielkiej stopy” w Waszych remizach, wskrzeszycie lokalnie ducha burleski, rozszerzając swój warsztat o kolejny popisowy numer. Wchodzenie po prostu głównymi drzwiami do klubu mija się z celem – wszyscy pomyślą, że uciekliście z cyrku (phi, ignoranci! od cyrku do slapsticku wcale nie tak daleko). Najlepiej zrobić to z przytupem! jak? O tym już jutro!
A tymczasem miłego seansu „Little tich et ses Big Boots” z 1900 roku!

Film jest dostępny w domenie publicznej na archive.org

*uwaga na marginesie: podobnie było z “moonwalkiem”, czyli charakterystycznym chodem do tyłu z efektem “płynięcia”, który Jackson wykonał pierwszy raz podczas gali 25-lecia Motown w 1983 roku. W swojej autobiografii napisał, że tuż przed występem strasznie się denerwował, bo jego układ był niedopracowany. W trakcie improwizacji, pod wpływem impulsu wykonał słynny już teraz “krok księżycowy” z obrotem i stanięciem na palcach. O ile mi wiadomo nigdy nie zaprzeczył, że jest autorem tego kroku tanecznego. A wcześniej wykonywali go choćby Cab Calloway i James Brown. Oczywiście, w przypadku pochyłu grawitacyjnego już tak być nie musiało, ale sam moonwalk był już dość popularny, więc nie ma szans, żeby MJ o nim nie wiedział.