Serial „Minuscule” (2006) – doskonały spadkobierca slapstickowej poetyki filmowej

Slapstick współcześnie nie kojarzy się zbyt dobrze. Kojarzy się z infantylnością i niezbyt wysublimowanym prostym humorem. Co samo w sobie nie jest niczym złym, czego przykładem są komedie braci Farellych („Głupi i Głupszy”). Ten typ komedii na dobre zrósł się z często kloacznym humorem, który nie niesie ze sobą żadnego przesłania (jak kiedyś komedie Harolda Lloyda) oferując niezobowiązującą rozrywkę. Nawet nazywamy często takie filmy „odmóżdżaczami”.

Nie bez powodu tak świetnie ta estetyka sprawdza się w animacjach dla najmłodszych. Tam zadomowiła się, zachowując swoją świeżość i urok, bez nadmiernej wulgarności.

Jedną z takich animacji jest francuska seria „Minuscule” (polski tytuł „Chrząszczyki”). Czego my tu nie mamy już w pierwszym odcinku! Pająk z werwą Harry’ego Langdona (nazywany “komikiem-somnambulikiem”), próbuje utkać misterną sieć, która co chwila jest przerywana przez wredną i siejącą zniszczenie, niczym Chaplin, Biedronkę i ścigające ją Muchy. On kojarzą mi się z kolei z innymi włóczęgami albo policjantami, z którymi tak często Chaplin ścierał się w swoich filmach. Biedny Pająk odbudowuje swoją sieć, z uporem i efektem podobnym w „One week”, gdzie bohater grany przez Bustera Keatona próbuje urządzić z ukochaną wymarzone gniazdko.